59. tanrı sevgidirmi?
ah, nə gözəldir o incancıklar ki, tanrını bir sima hesab edir, ona doğru qovuşmaq üçün özlərinə min cür yasalar qoyarlar. iki göz, qaş, dodaq, sima və saçlar. günlərlə oturub, sənin şəninə şeir yazmaq. sənə qovuşmaq üçün özümü yırtmaq kimi bir vəzifədə olmaq. amma bir gün sən sevginə qovuşursan, sən artıq əxlaqı qaydaların burda keçmədiyi, içindəki instinktin işlədiyini görürsən. ona toxunarsan və ehtiras içində yağ kimi yayılmağa və o balın, əndamın dadına baxmağa başlayarsan. və bu iş bitdikdən sonra özünə deyirsən; sevgi budurmu? demək ki, sevgi yox imiş. tanrını sevgi hesab edənlərin arzuları burda puç olmuş olur. ona görə də min cür əfsanələrdə öz sevgilisinə qovuşan erkək onu qucaqlayarkən yanıb kül olur. (əsli kərəm. mahmud və məryəm əfsanələri). çünki qovuşmaq burda bütün həqiqətləri ortaya çıxara bilər. ey, yufka ürəkli tanrıya inanan iradəsiz insanım. tanrı yoxdur. o, sən qovuşarkən öldü. həqiqət olan varsa, özünsən. sevgi olan varsa, özünsən. özünə xidmət etmək elə əsl sevgidir.